ساختار عمومی یک پروژه Play

بین فریم ورک های جاوا من Play  رو خیلی دوست دارم چون:

فریم ورک با پشتیبانی همزمان جاوا و اسکالا

پیچیدگی  فریم ورک  دیگر زبان جاوا را  ندارد که سبب تمرکز   تنها در پروژه می شود نه در فریم ورک

به راحتی از معماری REST استفاده میکند.

برای اجرا کردن به چیزی جز خود Play احتیاج ندارد بدون نیاز  به هیچ Application Server و...

به خوبی با  Akka سازگار می شود.که این به معنی مقیاس پذیری بالای برنامه است

MVC

ویژگی واکنشی  که یک ویژگی بی همتاست!

که ساختار عمومی آن به شکل زیر است:

app                      → سورس بر نامه

 └ assets                → سورس های مفید ترجمه شوند واسط کاربری

    └ stylesheets        → LESS CSS سورس های

    └ javascripts        → CoffeeScript سورس های

 └ controllers           → کنترل های برنامه

 └ models                → مدل های مورد استفاده برنامه

 └ views                 → Templates

conf                     → فایل های تنظیمات

 └ application.conf      → فایل تنظیمات اصلی

 └ routes                → فایل تنظیمات مسیر یابی

public                   → Public assets

 └ stylesheets           → CSS فایل های

 └ javascripts           → Javascript فایل های

 └ images                → تصاویر

project                  → sbt فایل های تنظیمات

 └ build.properties      → Marker for sbt project

 └ Build.scala           → اسکریپت ساخت برنامه

 └ plugins.sbt           → sbt افزونه های

lib                      → کتابخانه های مدیریت نشده وابسته

logs                     → log  پوشه استاندار نگه داری

 └ application.log       → log پیش فرض فایل

target                   → Generated stuff

 └ scala-2.10.0           

    └ cache             

    └ classes            → Compiled class files

    └ classes_managed    → Managed class files (templates, ...)

    └ resource_managed   → Managed resources (less, ...)

    └ src_managed        → (templates, ...)سروس های تولید شده برای

test                     → فولدر نگه داری سورس های تست برنامه

همانطور که مشاهده می شود این ساختار هیچ شباهتی به ساختار استاندار JEE ندارد .